"AH!..KEŞKE ANILARINIZI BERABER OKUSAYDIK!..'MERHABA' OYUNUNU BERABER SEYRETMEYİ NE KADAR ÇOK İSTERDİM BİLEMEZSİNİZ?.."...(E.G-1989-90).

"AH!..KEŞKE ANILARINIZI BERABER OKUSAYDIK!..'MERHABA' OYUNUNU BERABER SEYRETMEYİ NE KADAR ÇOK İSTERDİM BİLEMEZSİNİZ?.."...(E.G-1989-90)....sen bana her anlamda öncülük ediyordun,her anlamda...cesaret alıyordum senin yaklaşımlarından,samimiyetinden,sokullganlığından...biz ayrıldıktan,uzaklaştık sonra
battık okyanusta...o günlerde ceptelefonu,mail,internet yoktu,sadece mektuplar,tele
fonlar vardı aramızda gidip gelen.akşam üzerleri okul çıkışı işyerinde ayaküzeri buluş
malar...ah!..o günlerde bu kadar iletişim araçları olsaydı mutlaka ...ikna ederdim seni
mutlaka!...



başka bir neden gelmiyor aklıma?...neyse,biz o tarihi telefon konuşmasına gelelim,o
konuşmaya?..biraz geçmişe dönelim istersen,filmi geriye saralım...."resterasyon ho
cam bakıyorsun ama görmüyorsun demişti bana.."....evet!..bakmnak ve görmek!...
nurullah ataç'ın böyle bir makalesi vardı türkçe kitaplarında.benimle beraber görme
ye başlamıştın bir insanın içini.açılıyordun bana bende sana...senin açtığın,kulaç attığın sularda peşinden geliyordum heycanla...


ah!..o telefon konuşmamız olmasaydı,keşke!...o klasizm/modernizm yıktı bizi,yüzle
şememek!..birbirimizi görememek,mimiklerimizi,gözlerimizi,bakışlarımızı!..ahizeden
ahizeye gidip gelen sesimiz dışında...görüşebilseydik açmazlarımızı,birbirimize moral
destek vererek destekleyerek konuşabilseydik.bir teorem olacaktık seninle mutsuzluk
lara karşı önerilen.bilimin kurgusnda yanyana inceleyeceklerdi bi...