"NE YANİ SÜREKLİ BEN Mİ YALAN SÖYLÜYORUM?"...ELVAN GÜNAY-1991-

"NE YANİ SÜREKLİ BEN Mİ YALAN SÖYLÜYORUM?"...ELVAN GÜNAY-1991-
>Zorla kocaya giden ondört/onbeş yaşlarında kız çocuklarının
> çaresizliği okunuyordu yü
> zünde.baharında solan kadın vucudu(!)..suyu çekilmiş dal
> parçası...çıtırtısı duyulan ve yakılacağını anlayan bir dalın
> yalnızlığı teslimiyeti boynu büküklüğü(!)...hepsini gördüm
> o resminde hepsini,hepsini yaşadım senin yaşadıklarının...ne demiştin
> yıllar yıllar önce
> bana,seni konuşturduğumda anıdefterimde?..."ya beni çok iyi
> tanıyorsunuz veya gözlem
> gücünüz çok iyi!.."...o an kendimi bir bilim adamı zannettim
> laboraturarımda seni rapor
> eden ve doğru tahlil yapan BİLİM EMEKÇİSİ!(!)...
> ben hiçbir zaman sana yalan söylemedim,senin mutsuzluğunu kullanarak
> sana yaklaş
> madım,yaklaşamazdım.sadece yüzmekti seninle o derin sularda düşüncenin
> ırmağında
> tartışmak,tartışmak,tartışmak!...açtı ruhum,öksüz kalmıştı düşüncelerim
> senden sonra!
> (!)...kurumuştu beynim,çatlamıştı bir defa...bozkırda yağmur bekleyen
> toprak gibiydim.
> hiçbir şey yeşermedi bilincimde senden sonra...kapattım defterimi
> yırttım kağıtları yaz
> dıklarımı...kırdım kalemimi faşist bir infazcı hakim gibi bir daha
> tutmamak için...yani sen
> den sonra...anla işte!...