BAŞKA IŞIK YOKTU,AMPUL IŞIKLARININDAN BAŞKA,MAMAK'TAN FARKI YOKTU İNAN ALT FUAYENİN, SİNEMANIN!..TAVUK ÇİFTLİĞİNDE 24 SAAT YANAN KULUÇKA ORTAMINDAN!(!)...
17 Eylül 2010 Cuma, 21:28 tarihinde
başka ışık yoktu,ampul ışıklarından başka,mamak'tan farkı yoktu yerin iki kat altındaki fuayenin sinemanın...tavuk çirtliğinde 24 saat yanan
kuluçka taraçalarına benzerdi koğuş,sönmeyen ampul ve neon ışıklarıyla...sen,senin ışığın bambaşkaydı,gözlerim onun için kamaştı,kamaşır
dı sen geldişğin zaman,zamanlar...bize o günler,dip köşe,yan yana oturduğumuz,sırtımızı dayadığımız o duvar lazım!..mırıl mırıl mırıldandığın
şarkı söylediğin," mutluyum!" diyordun içinden,duyuyordum inan duyuyordum,yüreğimin aydınlattığın karanlığında,bilinçle ama..konuşuyor
duk kendi adımıza olmasa da...olsun ne farkeder?..sevmek,sevilmek,hoşlanmak,haz almak bu bu değil mi?..çıldırmak!..konuşuyorlardı da
ne oluyor senin o göstermelik aşıklar?..sevgili dediklerin?..boş sözler,çın çın öterler o kadar...yiter gider sessizliklerinde,yiter gider zamanın
dehlizlerinde...öyle değildi bizimkisi...ne dostluk ne arkadaşlık ne sevgili...dolu dolu saatlerce,özlem giderirdik alt fuayede.insan olmanın,dü
şüncenin erdem olduğunun bilinciyle satlerce...ve baban," haydi kızım gidiyoruz hazırlan!" uyarısıyla,o an ,o ses dünyanın en sevimsiz sesi
gelirdi bize..o ses bizi kendimize getirirdi aniden,sinemada olduğumuzu anımsardık yeniden...evimizde değildik,mahzende,sinemanın alt fuayesinde kitaplığın önünde.soluk alıp verdiğimizi ancak o zaman ,o sesle anlardık!..kanatlarımızı bırakıp melekler gibi insan suretine dönü
şüyorduk,hemen dünyevi kimliğimize...küfrediyorum,lanetler yağdırıyorum,sövüp sayıyorum can baba gibi burjuva düzene.senden ayrılmama neden olduğu içöin,seni benden kopardığı
kuluçka taraçalarına benzerdi koğuş,sönmeyen ampul ve neon ışıklarıyla...sen,senin ışığın bambaşkaydı,gözlerim onun için kamaştı,kamaşır
dı sen geldişğin zaman,zamanlar...bize o günler,dip köşe,yan yana oturduğumuz,sırtımızı dayadığımız o duvar lazım!..mırıl mırıl mırıldandığın
şarkı söylediğin," mutluyum!" diyordun içinden,duyuyordum inan duyuyordum,yüreğimin aydınlattığın karanlığında,bilinçle ama..konuşuyor
duk kendi adımıza olmasa da...olsun ne farkeder?..sevmek,sevilmek,hoşlanmak,haz almak bu bu değil mi?..çıldırmak!..konuşuyorlardı da
ne oluyor senin o göstermelik aşıklar?..sevgili dediklerin?..boş sözler,çın çın öterler o kadar...yiter gider sessizliklerinde,yiter gider zamanın
dehlizlerinde...öyle değildi bizimkisi...ne dostluk ne arkadaşlık ne sevgili...dolu dolu saatlerce,özlem giderirdik alt fuayede.insan olmanın,dü
şüncenin erdem olduğunun bilinciyle satlerce...ve baban," haydi kızım gidiyoruz hazırlan!" uyarısıyla,o an ,o ses dünyanın en sevimsiz sesi
gelirdi bize..o ses bizi kendimize getirirdi aniden,sinemada olduğumuzu anımsardık yeniden...evimizde değildik,mahzende,sinemanın alt fuayesinde kitaplığın önünde.soluk alıp verdiğimizi ancak o zaman ,o sesle anlardık!..kanatlarımızı bırakıp melekler gibi insan suretine dönü
şüyorduk,hemen dünyevi kimliğimize...küfrediyorum,lanetler yağdırıyorum,sövüp sayıyorum can baba gibi burjuva düzene.senden ayrılmama neden olduğu içöin,seni benden kopardığı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder